“ลูกไม่มีพ่อ”

“ลูกไม่มีพ่อ” นั้นความหมายทางกายภาพนั้นไม่เป็นจริง แต่ถ้าทางปฏิบัติคือจริง

ภาพจำของพ่อที่ผมจำความได้คือตอนอายุ 9 ขวบได้เจอพ่อ 1 วันและอีกครั้งที่ได้เจอคืออายุ 16 ทั้งๆที่อยู่จังหวัดติดกันไม่ถึงร้อยกิโลเมตร

ผมถูกเลี้ยงมากับป้าที่เป็นโสดถึงจะรักหลานแต่ก็โมโหร้ายและไร้เหตุผล แม่ทำงานอยู่อีกจังหวัดจะกลับมาหาก็เดือนละครั้ง การถูกด่าทอ หรือตี เพียงเพราะทำไม่ถูกใจเกิดขึ้นเป็นกิจวัตร

เมื่อไร้ทั้งพ่อและแม่สิ่งที่ยึดเหนี่ยวผมไว้คือหนังสือ ศิลปะ และดนตรี ผมรักการอ่าน ชอบวาดรูป ชอบเล่นดนตรี แต่ขาดซึ่งพรสวรรค์ จึงเป็นได้เพียงนักอ่าน นักดู นักฟัง เท่านั้น

เมื่อผมมีครอบครัวในครั้งแรกก็ล้มเหลว ร้างลา ชีวิตช่วงนั้นตกต่ำมืดมน เหมือนฝันร้ายเพราะสิ่งที่คิดจะทำเพื่อชดเชยปมด้อยที่ขาดหายในวัยเด็กได้พังทลาย

แต่ชีวิตก็มีทางของมัน ผมได้รับโอกาสอีกครั้ง จาก ลูกที่ไม่มีพ่อ กลายเป็นพ่อของลูก ถึงจะอยู่ห่างกันกว่าครึ่งพันกิโลเมตร ทุกสุดสัปดาห์ผมก็ดั้นด้นกลับมาหา เพราะทุกครั้งที่ผมมองเข้าไปในดวงตาของลูกผม ผมเห็นแววตาตัวเองวัยเด็กที่อยากจะเป็นในวันนั้น